Z pociągu

Dopiero dzisiaj zrozumiałam, jaki komfort ma bloger. Siedzi sobie wygodnie za komputerem. W tle ulubiona muzyczka, w schowku przygotowane zdjęcia, w głowie plan.

Bloger, sufler schowany w swojej budce, rzucający ciche hasła, zasłaniający się drewnianym parasolem.

Na żywo jest o wiele trudniej pozbierać myśli, słowa i ogrom haseł, które tłoczą się i chcą wyjsć na raz. 

"Non, rien de rien" ( Niczego nie żaluję) pomimo tego, że zawsze może być lepiej.

 Nie żałuję, bo przeżyłam wspaniałe chwile dzieki innym, wspaniałym ludziom, których dane mi było spotkać na tej Gali. (jeszcze o Nich napiszę)

Jestem szczęśliwa.

Dziękuję wszystkim za dobro, które mnie spotyka. Każdy komentarz, każde ciepłe słowo trzymające mnie przy mojej "fix idei", płynące od czytelnika, zawsze powodowało, że przedłużałam istnienie tego bloga o następny miesiąc i rok.

Dziękuję Jurorowi Panu,

Michałowi  Żebrowskiemu za wszystkie piękne słowa skierowane w moją stronę.

Jestem ogromnie zaszczycona. Wciąż nie mogę uwierzyć, że to prawda.

*

Siedzę w pociągu i glupio się uśmiecham. Zmęczeni ludzie obserwują mnie z podejrzliwościa. Tyle teraz mówi się o różnych, okropnych wydarzeniach na świecie, a ja...wstyd,  po prostu jestem szczęśliwa. Dziękuje! 

Ps.
To jednak prawda, że najlepiej odbija się od dna.