Jadwiga Andegaweńska

Przyjechała tak młodo, do kraju, którego nie znała i niemal natychmiast stała się przybytkiem polskości. Niektóre źródła podają, że z trudem znosiła brzemię ciążącej korony.

Moja szczególna sympatia do Jadwigi podyktowana jest między innymi dziwnemu zbiegowi okoliczności. Data jej urodzin dziwnie splata się z moją. Data jej urodzin przypada na 600 lat przed moimi. Z dokładnością co do miesiąca, bo co do dnia- zdania są podzielone.

Jej życie nie było jej własnością. Ojciec Ludwik, król węgierski, siostrzeniec Łokietka, przeznaczył ją, na nasze szczęście, na objęcie spuścizny po rodzie Piastów, a możnowładcy polscy, na męża- Litwina-Władysława Jagiełłę.
Dzięki jej mądrości i poświeceniu, możliwa była Unia Polsko- Litewska. Jej czasy widzą Polskę w pełni świetności i mocy. Dzięki niej powstały najpiękniejsze polskie legendy, zakwitł Uniwersytet Jagielloński, moja Alma Mater.
Jej życie dowodzi nam również , że kobieta potrafi być silna i niezłomna w każdej sytuacji i każdym czasie pomimo wielu życiowych przeciwności i tragedii.` Czego wszystkim kobietom naszych czasów najszczerzej życzę.

Jadwiga Andegaweńska

Przyjechała tak młodo, do kraju, którego nie znała i niemal natychmiast stała się przybytkiem polskości. Niektóre źródła podają, że z trudem znosiła brzemię ciążącej korony.

Moja szczególna sympatia do Jadwigi podyktowana jest między innymi dziwnemu zbiegowi okoliczności. Data jej urodzin dziwnie splata się z moją. Data jej urodzin przypada na 600 lat przed moimi. Z dokładnością co do miesiąca, bo co do dnia- zdania są podzielone.

Jej życie nie było jej własnością. Ojciec Ludwik, król węgierski, siostrzeniec Łokietka, przeznaczył ją, na nasze szczęście, na objęcie spuścizny po rodzie Piastów, a możnowładcy polscy, na męża- Litwina-Władysława Jagiełłę.
Dzięki jej mądrości i poświeceniu, możliwa była Unia Polsko- Litewska. Jej czasy widzą Polskę w pełni świetności i mocy. Dzięki niej powstały najpiękniejsze polskie legendy, zakwitł Uniwersytet Jagielloński, moja Alma Mater.
Jej życie dowodzi nam również , że kobieta potrafi być silna i niezłomna w każdej sytuacji i każdym czasie pomimo wielu życiowych przeciwności i tragedii.` Czego wszystkim kobietom naszych czasów najszczerzej życzę.

Dziewoński

Ciągle w pamięci mam jego głos, miodowy, spokojny, pewny. Mówił tak swobodnie, inteligentnie, kwieciście, poważnie, a satyrycznie.

Głos Edwarda Dziewońskiego- najmilszy na powojennej scenie kabaretowej.

Oczywiście błędem byłoby zaszufladkować go jako tylko i wyłącznie aktora kabaretowego. Występował jako aktor dramatyczny (min. Teatr Narodowy, Dramatyczny) oraz filmowy ( „Zezowate szczęście”, „Żona dla Australijczyka”, „Zakazane piosenki”).

Szczególnie cenny jest wkład Dziewońskiego w rozwój polskiej sceny kabaretowej. Mówię tu o sławnym, wspaniałym kabarecie „DUDEK”.

Zawsze na początek występu miał zwyczaj mówić: „Życzę Państwu, bezczelnie, dobrej zabawy”.

Bezczelności nie było w tym żadnej. Każdy skecz z kabaretu wpisał się w klasykę kabareciarstwa. Kabareciarstwa wysokiej klasy, operującego wysublimowanym dowcipem , liryką, kunsztem aktorskim, kulturą słowa, smakiem podbudowanym wspaniałymi tekstami najwspanialszych polskich satyryków i poetów m in. J. Tuwima, W. Młynarskiego, A. Osieckiej, S. Tyma.

Eh, gdzie te czasy, gdzie te żarty ? DUDKU?

Fotografia: Dział Dokumentacji ZASP

Dziewoński

Ciągle w pamięci mam jego głos, miodowy, spokojny, pewny. Mówił tak swobodnie, inteligentnie, kwieciście, poważnie, a satyrycznie.

Głos Edwarda Dziewońskiego- najmilszy na powojennej scenie kabaretowej.

Oczywiście błędem byłoby zaszufladkować go jako tylko i wyłącznie aktora kabaretowego. Występował jako aktor dramatyczny (min. Teatr Narodowy, Dramatyczny) oraz filmowy ( „Zezowate szczęście”, „Żona dla Australijczyka”, „Zakazane piosenki”).

Szczególnie cenny jest wkład Dziewońskiego w rozwój polskiej sceny kabaretowej. Mówię tu o sławnym, wspaniałym kabarecie „DUDEK”.

Zawsze na początek występu miał zwyczaj mówić: „Życzę Państwu, bezczelnie, dobrej zabawy”.

Bezczelności nie było w tym żadnej. Każdy skecz z kabaretu wpisał się w klasykę kabareciarstwa. Kabareciarstwa wysokiej klasy, operującego wysublimowanym dowcipem , liryką, kunsztem aktorskim, kulturą słowa, smakiem podbudowanym wspaniałymi tekstami najwspanialszych polskich satyryków i poetów m in. J. Tuwima, W. Młynarskiego, A. Osieckiej, S. Tyma.

Eh, gdzie te czasy, gdzie te żarty ? DUDKU?

Fotografia: Dział Dokumentacji ZASP

Rejewski

Enigma, cudowna maszyna kodująca, duma niemieckiej myśli wojennej. Dzięki niej, korespondencja niemiecka podczas II Wojny Światowej, miała pozostać nierozszyfrowana, a ofensywa niemiecka zaskakująca i niemożliwa do obrony.
Na szczęście Polska zawsze posiadała w swojej historii ludzi, z których mogła być dumna.

Marian Rejewski wraz z innymi kryptologami Jerzym Różyckim, Henrykiem Zygalskim, złamali kody najsłynniejszej maszyny szyfrującej, umożliwiając Brytyjczykom odczytywanie zamierzeń niemieckich.

Po wojnie, żelazna kurtyna spadła z hukiem, oddzielając Mariana Rejewskiego od zaszczytów i splendorów, które wynikały z powyższego faktu.

Wiele lat musiała upłynąć, by faktyczny wkład tego skromnego, cichego człowieka został właściwie doceniony i aby oddano mu prawdę historyczną, która stała się jego i kilku innych mądrych Polaków udziałem, nie kogo innego...

Rejewski

Enigma, cudowna maszyna kodująca, duma niemieckiej myśli wojennej. Dzięki niej, korespondencja niemiecka podczas II Wojny Światowej, miała pozostać nierozszyfrowana, a ofensywa niemiecka zaskakująca i niemożliwa do obrony.
Na szczęście Polska zawsze posiadała w swojej historii ludzi, z których mogła być dumna.

Marian Rejewski wraz z innymi kryptologami Jerzym Różyckim, Henrykiem Zygalskim, złamali kody najsłynniejszej maszyny szyfrującej, umożliwiając Brytyjczykom odczytywanie zamierzeń niemieckich.

Po wojnie, żelazna kurtyna spadła z hukiem, oddzielając Mariana Rejewskiego od zaszczytów i splendorów, które wynikały z powyższego faktu.

Wiele lat musiała upłynąć, by faktyczny wkład tego skromnego, cichego człowieka został właściwie doceniony i aby oddano mu prawdę historyczną, która stała się jego i kilku innych mądrych Polaków udziałem, nie kogo innego...

Orwid

Gdy mówię o podobnie zapomnianych osobach jak on, czuję się jakbym z leciwej biblioteki zdejmowała starą, poszarzałą książkę i zdmuchiwała z niej grubą warstwę kurzu. Kurz zakrył nawet tytuł, więc kto ma o niej pamiętać.

Tak jest i z Józefem Orwidem, a właściwie Kotschym, bo takie jest jego prawdziwe nazwisko. Skromny, spokojny , z wypisaną dobrocią na twarzy.

W żadnej mierze nie zasługuje na to, by zostać zapomnianym. Aktor przede wszystkim teatralny. Debiutował na scenach krakowskich ( Teatr Ludowy), potem występował w teatrach warszawskich, a także ( i z tego głownie jest znany współczesnym wielbicielom kina przedwojennego) w wielu kasowych, przedwojennych produkcjach filmowych.

Był aktorem bardzo charakterystycznym. Jego dobrotliwa twarz, przemiła aparycja determinowała jego role. Zwykle grywał cichych pokornych mężów, dobrodusznych szefów, cudownych papciów, czy wujów.

Jego talent komediowy był wybitny, dlatego reżyserzy bardzo chętnie obsadzali go w swoich filmach. Bardzo proszę, znajdź przedwojenną komedię, w której on nie zagrał…

W czasie wojny nieprzerwanie grywał w teatrach jawnych. Nie doczekał końca wojny- zginął w wybuchu bomby pułapki w Warszawie.

W niezapomnianej komedii „Piętro wyżej” wraz z Eugeniuszem Bodo zagrał brawurowo Hipolita Pączka.W scenie Orwid gra rycerza okutego w zbroję, mającego kłopot z ciągle opadającą przyłbicą

Fotografia : Muzeum Kinematografii w Łodzi

Orwid

Gdy mówię o podobnie zapomnianych osobach jak on, czuję się jakbym z leciwej biblioteki zdejmowała starą, poszarzałą książkę i zdmuchiwała z niej grubą warstwę kurzu. Kurz zakrył nawet tytuł, więc kto ma o niej pamiętać.

Tak jest i z Józefem Orwidem, a właściwie Kotschym, bo takie jest jego prawdziwe nazwisko. Skromny, spokojny , z wypisaną dobrocią na twarzy.

W żadnej mierze nie zasługuje na to, by zostać zapomnianym. Aktor przede wszystkim teatralny. Debiutował na scenach krakowskich ( Teatr Ludowy), potem występował w teatrach warszawskich, a także ( i z tego głownie jest znany współczesnym wielbicielom kina przedwojennego) w wielu kasowych, przedwojennych produkcjach filmowych.

Był aktorem bardzo charakterystycznym. Jego dobrotliwa twarz, przemiła aparycja determinowała jego role. Zwykle grywał cichych pokornych mężów, dobrodusznych szefów, cudownych papciów, czy wujów.

Jego talent komediowy był wybitny, dlatego reżyserzy bardzo chętnie obsadzali go w swoich filmach. Bardzo proszę, znajdź przedwojenną komedię, w której on nie zagrał…

W czasie wojny nieprzerwanie grywał w teatrach jawnych. Nie doczekał końca wojny- zginął w wybuchu bomby pułapki w Warszawie.

W niezapomnianej komedii „Piętro wyżej” wraz z Eugeniuszem Bodo zagrał brawurowo Hipolita Pączka.W scenie Orwid gra rycerza okutego w zbroję, mającego kłopot z ciągle opadającą przyłbicą

Fotografia : Muzeum Kinematografii w Łodzi

Kusociński

W każdym artykule dochodzę do wniosku, że takich wielkich ludzi już nie ma. Smutne to i mam nadzieję, że jestem w błędzie. Tym razem też nasuwa mi się ta sama natrętna myśl- takich ludzi już nie ma.

Janusz Kusociński- piękna i chlubna postać polskiego sportu i polskiej historii, skromny, wytrwały, pracowity i niezłomny.
Złoty medalista Letnich Igrzysk Olimpijskich w 1932 r w Los Angeles, dwukrotny rekordzista świata i 25 krotny rekordzista Polski w różnych dystansach.

Był z pokolenia tych, którym wybuch wojny zdeterminował i zniweczył dotychczasowe życie, nierzadko pełne sukcesów i szczęścia.

W czasie wojny podjął czynną walkę z okupantem, za co zapłacił największą i ostateczną cenę.

Wiele biografii jego życia potwierdza, że Janusz Kusociński swoim talentem i charyzmą walczył, przed wojną o pozycję Polski w świecie, a w czasie wojny o jej istnienie w ogóle.
W swoich poczynaniach był niezłomny, tak na bieżni jak i na „Pawiaku”. Zginął w Palmirach w 1940 r., rozstrzelany przez Gestapo po ciężkich, daremnych dla Niemców, przesłuchaniach.
Polecam Go waszej pamięci.

Kusociński

W każdym artykule dochodzę do wniosku, że takich wielkich ludzi już nie ma. Smutne to i mam nadzieję, że jestem w błędzie. Tym razem też nasuwa mi się ta sama natrętna myśl- takich ludzi już nie ma.

Janusz Kusociński- piękna i chlubna postać polskiego sportu i polskiej historii, skromny, wytrwały, pracowity i niezłomny.
Złoty medalista Letnich Igrzysk Olimpijskich w 1932 r w Los Angeles, dwukrotny rekordzista świata i 25 krotny rekordzista Polski w różnych dystansach.

Był z pokolenia tych, którym wybuch wojny zdeterminował i zniweczył dotychczasowe życie, nierzadko pełne sukcesów i szczęścia.

W czasie wojny podjął czynną walkę z okupantem, za co zapłacił największą i ostateczną cenę.

Wiele biografii jego życia potwierdza, że Janusz Kusociński swoim talentem i charyzmą walczył, przed wojną o pozycję Polski w świecie, a w czasie wojny o jej istnienie w ogóle.
W swoich poczynaniach był niezłomny, tak na bieżni jak i na „Pawiaku”. Zginął w Palmirach w 1940 r., rozstrzelany przez Gestapo po ciężkich, daremnych dla Niemców, przesłuchaniach.
Polecam Go waszej pamięci.

Malczewski

Jakiś czas temu, w Krakowie, w pomieszczeniach muzealnych Muzeum Czartoryskich, mieszczących się w Bramie Floriańskiej, miała miejsce czasowa wystawa obrazów Malczewskiego pt. „Podszepty sztuki. Jacek Malczewski 1845-1929”.

Ekspozycja obejmowała 60 bardziej i mniej znanych obrazów malarza. Jestem pod ich wrażeniem do tej pory. Większość z nich pochodziła z zasobów muzealnych w Radomiu, ale też i od prywatnych kolekcjonerów.
W pomieszczeniach zaaranżowanych w sposób przemyślany, tak aby widz mógł się zająć jedynie malarstwem, dobrano odpowiednie naświetlenie , wyciszenie i kolor ścian . Sale zaprojektowano tak, żeby dawały wrażenie intymności obcowania z danym dziełem.

Obrazy zostały dobrane celowo, by ukazać akt twórczy artysty. Wiele z nich to autoportrety Malczewskiego, zamyślonego, nieobecnego, ze swoją muzą. Niby ten sam człowiek, ale na każdym obrazie inny, na którego wpływ mają osoby, które go niepokoją, zachwycają, podniecają, intrygują, aż w końcu pobudzają do aktu twórczego.

Niezwykłym jest obcowanie z dziełem tak blisko, oko w oko. Tu każde pociągnięcie pędzlem ma znaczenie. Gry kolorów nie odda żadne zdjęcie.
Jeśli będziesz miał możliwość zobaczyć tą wystawę, polecam. Naprawdę warto.

Malczewski

Jakiś czas temu, w Krakowie, w pomieszczeniach muzealnych Muzeum Czartoryskich, mieszczących się w Bramie Floriańskiej, miała miejsce czasowa wystawa obrazów Malczewskiego pt. „Podszepty sztuki. Jacek Malczewski 1845-1929”.

Ekspozycja obejmowała 60 bardziej i mniej znanych obrazów malarza. Jestem pod ich wrażeniem do tej pory. Większość z nich pochodziła z zasobów muzealnych w Radomiu, ale też i od prywatnych kolekcjonerów.
W pomieszczeniach zaaranżowanych w sposób przemyślany, tak aby widz mógł się zająć jedynie malarstwem, dobrano odpowiednie naświetlenie , wyciszenie i kolor ścian . Sale zaprojektowano tak, żeby dawały wrażenie intymności obcowania z danym dziełem.

Obrazy zostały dobrane celowo, by ukazać akt twórczy artysty. Wiele z nich to autoportrety Malczewskiego, zamyślonego, nieobecnego, ze swoją muzą. Niby ten sam człowiek, ale na każdym obrazie inny, na którego wpływ mają osoby, które go niepokoją, zachwycają, podniecają, intrygują, aż w końcu pobudzają do aktu twórczego.

Niezwykłym jest obcowanie z dziełem tak blisko, oko w oko. Tu każde pociągnięcie pędzlem ma znaczenie. Gry kolorów nie odda żadne zdjęcie.
Jeśli będziesz miał możliwość zobaczyć tą wystawę, polecam. Naprawdę warto.

Tato

Podążając za szaleństwem córki, przemierzając swoje ukochane Góry Świętokrzyskie, pokazując nam najpiękniejsze miejsca Ziemi Świętokrzyskiej, okazał się imponującą skarbnicą wiedzy o tych miejscach. Uczestnicy wycieczki do dziś wspominają to wyjątkowe przeżycie. Nawet deszcz okazał się wyjątkowy w tym miejscu.

Zapraszam do obejrzenia:

Tato

Podążając za szaleństwem córki, przemierzając swoje ukochane Góry Świętokrzyskie, pokazując nam najpiękniejsze miejsca Ziemi Świętokrzyskiej, okazał się imponującą skarbnicą wiedzy o tych miejscach. Uczestnicy wycieczki do dziś wspominają to wyjątkowe przeżycie. Nawet deszcz okazał się wyjątkowy w tym miejscu.

Zapraszam do obejrzenia:

Patricia Routledge

Talent komediowy wśród aktorek zdarza się bardzo rzadko. Być może dzieje się tak z powodu kobiecej natury. Każda kobieta, a zwłaszcza aktorka woli być podziwiana za swoją urodę, obsadzana w rolach amantek, "femme fatale" itd. Boi się podejmowania tak ryzykownej roli.
Może to też nie taki całkiem bezzasadny strach grania  ról komediowych przez kobiety. Granica od komedii do śmieszności jest cienka, a ryzyko spore.

Patricia Routledge jest jedną z niewielu aktorek z takim niebanalnym darem komediowym. Jej kreacja głównej roli w znanym i nagradzanym serialu komediowym „ Keeping Up Appearances” ( Co ludzie powiedzą?) przyniosła jej europejską sławę. Talent jej został dostrzeżony i nagrodzony Orderem Imperium Brytyjskiego.
Serial „Co ludzie powiedzą” przedstawia perypetie zabawnej Hiacynty Bukiet (nietrafnie przetłumaczono jej nazwisko), snobki, pedantki, która wymyśliła sobie, że pochodzi z wyższych sfer. Tak też się zachowuje i zmusza do tego swojego biednego męża. Niestety w jej arystokratycznej wizji nie ma miejsca dla jej rodzinki z nizin społecznych.
Serial bardzo pogodny, dowcipny i lekki, osadzony w realiach brytyjskich lat 90 -tych. Nie pozbawiony lekkich, frywolnych, polskich akcencików.
Zapraszam!

Patricia Routledge

Talent komediowy wśród aktorek zdarza się bardzo rzadko. Być może dzieje się tak z powodu kobiecej natury. Każda kobieta, a zwłaszcza aktorka woli być podziwiana za swoją urodę, obsadzana w rolach amantek, "femme fatale" itd. Boi się podejmowania tak ryzykownej roli.
Może to też nie taki całkiem bezzasadny strach grania  ról komediowych przez kobiety. Granica od komedii do śmieszności jest cienka, a ryzyko spore.

Patricia Routledge jest jedną z niewielu aktorek z takim niebanalnym darem komediowym. Jej kreacja głównej roli w znanym i nagradzanym serialu komediowym „ Keeping Up Appearances” ( Co ludzie powiedzą?) przyniosła jej europejską sławę. Talent jej został dostrzeżony i nagrodzony Orderem Imperium Brytyjskiego.
Serial „Co ludzie powiedzą” przedstawia perypetie zabawnej Hiacynty Bukiet (nietrafnie przetłumaczono jej nazwisko), snobki, pedantki, która wymyśliła sobie, że pochodzi z wyższych sfer. Tak też się zachowuje i zmusza do tego swojego biednego męża. Niestety w jej arystokratycznej wizji nie ma miejsca dla jej rodzinki z nizin społecznych.
Serial bardzo pogodny, dowcipny i lekki, osadzony w realiach brytyjskich lat 90 -tych. Nie pozbawiony lekkich, frywolnych, polskich akcencików.
Zapraszam!

Dziadek

 

Jako mała dziewczynka często przebywałam w domu dziadków. Byłam naprawdę bardzo malutka. Tak bardzo, że codzienna popołudniowa drzemka była dla mnie obowiązkowa. Często usypiał mnie Dziadek. Z reguły dzieci, a potem dorośli tego nie pamiętają, lecz ja pamiętam jeden dzień...

Dziadek usypiał mnie na rękach, na wielkiej poduszce. Zawsze śpiewał łamiącym, starszym już głosem. Zaśpiewał "Rozkwitały pąki białych róż", a ja słuchałam jak zaczarowana. Co się działo w małym serduszku dziecka i czemu? Wielka tajemnica.

-Dziecko, czemu płaczesz? Czemu płaczesz?- pytał mnie przejęty Dziadek.

Łza spłynęła po moim policzku i kapnęła na poduszkę, a ja nie wiedziałam czemu płaczę, miałam przecież 3 latka.

Ale dzisiaj już wiem Dziadku...

Rozkwitały pąki białych róż,
wróć, Jasieńku, z tej wojenki, już,
wróć, ucałuj, jak za dawnych lat,
dam ci za to róży najpiękniejszy kwiat !
Już przekwitły pąki białych róż,
przeszło lato, jesień, zima już.
Cóż ci teraz dam, Jasieńku, hej,
gdy z wojenki wrócisz do dziewczyny swej?
Jasieńkowi nic nie trzeba już,
bo mu kwitną pąki białych róż;
tam pod jarem, gdzie w wojence padł,
wyrósł na mogile, białej róży kwiat.
Nie rozpaczaj, lube dziewczę, nie,
w polskiej ziemi nie będzie mu źle,
policzony będzie trud i znój,
za ojczyznę poległ ukochany twój

http://www.youtube.com/watch?v=novJ8gzkLhw

Dziadek

Rozkwitały pąki białych róż,
wróć, Jasieńku, z tej wojenki, już,
wróć, ucałuj, jak za dawnych lat,
dam ci za to róży najpiękniejszy kwiat !
Już przekwitły pąki białych róż,
przeszło lato, jesień, zima już.
Cóż ci teraz dam, Jasieńku, hej,
gdy z wojenki wrócisz do dziewczyny swej?
Jasieńkowi nic nie trzeba już,
bo mu kwitną pąki białych róż;
tam pod jarem, gdzie w wojence padł,
wyrósł na mogile, białej róży kwiat.
Nie rozpaczaj, lube dziewczę, nie,
w polskiej ziemi nie będzie mu źle,
policzony będzie trud i znój,
za ojczyznę poległ ukochany twój.

Jako mała dziewczynka często przebywałam w domu dziadków. Byłam naprawdę bardzo malutka, tak bardzo, że codzienna popołudniowa drzemka była dla mnie obowiązkową. Często usypiał mnie Dziadek. Z reguły dzieci, a potem dorośli tego nie pamiętają, lecz ja pamiętam jeden dzień... Dziadek usypiał mnie na rękach, na wielkiej poduszce. Zaśpiewał "Rozkwitały pąki białych róż", a ja słuchałam jak zaczarowana.

-Dziecko, czemu płaczesz? Czemu płaczesz?- pytał mnie przejęty Dziadek, łza spłynęła po policzku i kapnęła na poduszkę, a ja nie wiedziałam czemu, miałam przecież 4 latka.

Ale dzisiaj już wiem Dziadku...

Ojciec Pio

Niesamowita i tajemnicza postać naszych czasów. Ojciec Pio, Włoch, od dziecięcych lat obdarzony był niesamowitą siłą ducha. Przez całe życie towarzyszyły mu niebiańskie wizje. Widział anioły i potrafił z nimi rozmawiać. Obdarzony był stygmatami, czyli krwawiącymi ranami stóp, dłoni i boku. Nosił je przez 50 lat swojego życia, co stanowiło wielką zagadkę dla obecnych zdobyczy medycyny.
Liczne są dowody na cuda, które stały się udziałem „świątobliwego Ojca”, wiele ozdrowień, przemian duchowych i zjawisk niewytłumaczalnych.

Ojciec Pio potrafił lewitować, czyli unosić się wbrew prawom fizyki. Dotyczyło go także rzadko spotykane zjawisko bilokacji, czyli obecności w dwóch miejscach naraz, a także osmogeneza czyli charakterystyczny zapach ciała podobny do zapachu kwiatów czy perfum.

Ojciec Pio powiedział nam:
„Wezwij swojego Anioła Stróża , aby Cię oświecił i prowadził. Otrzymałeś go od Boga w tym celu, dlatego wykorzystaj go!”


Może warto go wezwać?

Ojciec Pio

Niesamowita i tajemnicza postać naszych czasów. Ojciec Pio, Włoch, od dziecięcych lat obdarzony był niesamowitą siłą ducha. Przez całe życie towarzyszyły mu niebiańskie wizje. Widział anioły i potrafił z nimi rozmawiać. Obdarzony był stygmatami, czyli krwawiącymi ranami stóp, dłoni i boku. Nosił je przez 50 lat swojego życia, co stanowiło wielką zagadkę dla obecnych zdobyczy medycyny.
Liczne są dowody na cuda, które stały się udziałem „świątobliwego Ojca”, wiele ozdrowień, przemian duchowych i zjawisk niewytłumaczalnych.

Ojciec Pio potrafił lewitować, czyli unosić się wbrew prawom fizyki. Dotyczyło go także rzadko spotykane zjawisko bilokacji, czyli obecności w dwóch miejscach naraz, a także osmogeneza czyli charakterystyczny zapach ciała podobny do zapachu kwiatów czy perfum.

Ojciec Pio powiedział nam:
„Wezwij swojego Anioła Stróża , aby Cię oświecił i prowadził. Otrzymałeś go od Boga w tym celu, dlatego wykorzystaj go!”


Może warto go wezwać?

Halina Martin

O Halinie Martin dowiedziałam się przez przypadek. Osoba z jej otoczenia przywiozła do Polski, prosto od autorki książkę z jej wspomnieniami. W dedykacji pozostawiając przesłanie:

„Życzeniem autorki, było oddanie tej książki Polakom, dla których historia kraju nie jest obojętna…”

Wspomnienia Haliny Martin dotyczą losów wojennych, związanych głównie z Warszawą.
Po wybuchu wojny, z majątku na Zaolziu, przeprowadziła się do Warszawy, pozostając do Powstania Warszawskiego. Ponieważ była żołnierzem AK, pokonanie Niemców przez ZSRR, nie przyniosło jej spokoju i bezpieczeństwa. Dzięki swojemu sprytowi, uciekła wraz z dziećmi do Londynu, pozostając tam aż do śmierci.
Na uchodźctwie była gorącą orędowniczką sprawy polskiej:
„ Chcecie wiedzieć, co przez te 34 lata robiłam na emigracji? Jak zwykle, spełniałam rolę „dziewuchy do wszystkiego”. Naturalnie pierwszą sprawą jest pamięć o tym, że się było żołnierzem Armii Krajowej i że „nikt nas z przysięgi nie zwolnił””. ( cyt.H.M. „Nic się nie dzieje bez przyczyny”, Tomiko 2008)
Wspomnienia ujawniły kobietę nietuzinkową, silną i odważną. W niektórych sytuacjach bardzo hardą i przebiegłą, co pozwalało jej wielokrotnie wywinąć się śmierci. Była prawdziwą kobietą renesansu: umiała pilotować samolot, jeździła autem, zręcznie posługiwała się bronią.
”Dwa razy aresztowana przez bezpiekę, raz przez NKWD, a za Niemców cztery razy przez gestapo. Za każdym razem wychodziłam z opresji obronną ręką. Widać mnie Pan Bóg zachował w jakimś celu.” ( op.cit)

Wypełniam życzenie autorki, przekazuję książkę dalej i dalej, aby jak największa ilość osób mogła ją przeczytać i nie zapomnieć, aby historia już się nie powtórzyła.
A oto owoc pracy Haliny Martin :
„Mój (angielski) wnuk Gavin właśnie skończył 6 lat. Chodzi do szkoły, gdzie nudzi się jak mops. Na urodziny poprosił mnie o szkolny sweter.
-Szkolny sweter? Na urodziny?
-Na rękawie chce mieć „POLAND”, tak jak nosili polscy żołnierze w czasie wojny. Naszyj mi polskiego orła. I koniecznie Syrenę.
-Po co ci Syrena?
-Warsaw coat of arms. Niech wiedzą, że walczyłaś o Warszawę.” (op.cit.)
Polecam Waszej pamieci poniższe pozycje:

Halina Martin
„Przypadek albo przeznaczenie”
Wydawnictwo Tomiko, Warszawa 2007
„Nic się nie dzieje bez przyczyny”
Wydawnictwo Tomiko, Warszawa 2008

Halina Martin

O Halinie Martin dowiedziałam się przez przypadek. Osoba z jej otoczenia przywiozła do Polski, prosto od autorki książkę z jej wspomnieniami. W dedykacji pozostawiając przesłanie:

„Życzeniem autorki, było oddanie tej książki Polakom, dla których historia kraju nie jest obojętna…”

Wspomnienia Haliny Martin dotyczą losów wojennych, związanych głównie z Warszawą.
Po wybuchu wojny, z majątku na Zaolziu, przeprowadziła się do Warszawy, pozostając do Powstania Warszawskiego. Ponieważ była żołnierzem AK, pokonanie Niemców przez ZSRR, nie przyniosło jej spokoju i bezpieczeństwa. Dzięki swojemu sprytowi, uciekła wraz z dziećmi do Londynu, pozostając tam aż do śmierci.
Na uchodźctwie była gorącą orędowniczką sprawy polskiej:
„ Chcecie wiedzieć, co przez te 34 lata robiłam na emigracji? Jak zwykle, spełniałam rolę „dziewuchy do wszystkiego”. Naturalnie pierwszą sprawą jest pamięć o tym, że się było żołnierzem Armii Krajowej i że „nikt nas z przysięgi nie zwolnił””. ( cyt.H.M. „Nic się nie dzieje bez przyczyny”, Tomiko 2008)
Wspomnienia ujawniły kobietę nietuzinkową, silną i odważną. W niektórych sytuacjach bardzo hardą i przebiegłą, co pozwalało jej wielokrotnie wywinąć się śmierci. Była prawdziwą kobietą renesansu: umiała pilotować samolot, jeździła autem, zręcznie posługiwała się bronią.
”Dwa razy aresztowana przez bezpiekę, raz przez NKWD, a za Niemców cztery razy przez gestapo. Za każdym razem wychodziłam z opresji obronną ręką. Widać mnie Pan Bóg zachował w jakimś celu.” ( op.cit)

Wypełniam życzenie autorki, przekazuję książkę dalej i dalej, aby jak największa ilość osób mogła ją przeczytać i nie zapomnieć, aby historia już się nie powtórzyła.
A oto owoc pracy Haliny Martin :
„Mój (angielski) wnuk Gavin właśnie skończył 6 lat. Chodzi do szkoły, gdzie nudzi się jak mops. Na urodziny poprosił mnie o szkolny sweter.
-Szkolny sweter? Na urodziny?
-Na rękawie chce mieć „POLAND”, tak jak nosili polscy żołnierze w czasie wojny. Naszyj mi polskiego orła. I koniecznie Syrenę.
-Po co ci Syrena?
-Warsaw coat of arms. Niech wiedzą, że walczyłaś o Warszawę.” (op.cit.)
Polecam Waszej pamieci poniższe pozycje:

Halina Martin
„Przypadek albo przeznaczenie”
Wydawnictwo Tomiko, Warszawa 2007
„Nic się nie dzieje bez przyczyny”
Wydawnictwo Tomiko, Warszawa 2008

Morihei Ueshiba

Odkąd obejrzałam na żywo staż z Christianem Tissier ( mistrzem aikido), głęboko zastanawiam się nad tą metodą walki.

Twórcą tej zadziwiającej sztuki jest Morihei Ueshiba, który pochodził z rodziny samurajów. Cechowała go siła spokoju, niezłomność charakteru, hart ducha, wytrzymałość i wytrwałość.

Od młodości zajmował się różnymi sztukami walki i doprowadzał je do perfekcji.

Aikido było kwintesencją jego wiedzy na temat sztuk walki, oraz przemyśleń natury duchowej i etycznej.

Postawił sobie za zadanie stworzenie sztuki defensywnej. Uniknięcie walki i rozwiązanie konfliktu w sposób pokojowy, był dla niego rozwiązaniem idealnym. Ciągle podkreślał, że jego sposób walki jest sztuką pokoju. W tym stylu próżno szukać ciosów i chwytów atakujących, są tylko obronne, a siła atakującego zostaje skierowana przeciwko agresorowi.

Fascynujący jest wewnętrzny rozwój, dyscyplina, prawdziwe zrozumienie i świadome otworzenie się na przeciwnika.

Mistrz aikido miewał wizje podobne do wizji świętych, swoisty rodzaj oświecenia. Mówił swoim uczniom- "Zrozumiałem, że jestem Wszechświatem. Dostrzegłem prawdziwą naturę rzeczy. Droga wojownika oznacza manifestowanie boskiej miłości."

Morihei potrafił przewidzieć ruch przeciwnika. Potrafił znaleźć szczelinę od momentu powstania decyzji o ruchu, do momentu jego wykonania i bezbłędnie zareagować na sam zamiar.

Znana jest anegdota, kiedy to do Ueshiby przyjechał oficer marynarki, mistrz kendo, żeby się z nim zmierzyć. Niestety spocony i zasapany poniósł wielką porażkę, gdyż nie mógł ( drewnianym mieczem) wyprowadzić ani jednego skutecznego ciosu. Mistrz tak skutecznie unikał trafień.

„Aikido należy do wszystkich” to zdanie wypowiedział Ueshiba na łożu śmierci. Prawo do pokoju jest prawem każdego.

Podziwiam młodych ludzi uczących się tej filozofii...

Morihei Ueshiba

Odkąd obejrzałam na żywo staż z Christianem Tissier ( mistrzem aikido), głęboko zastanawiam się nad tą metodą walki.

Twórcą tej zadziwiającej sztuki jest Morihei Ueshiba, który pochodził z rodziny samurajów. Cechowała go siła spokoju, niezłomność charakteru, hart ducha, wytrzymałość i wytrwałość.

Od młodości zajmował się różnymi sztukami walki i doprowadzał je do perfekcji.

Aikido było kwintesencją jego wiedzy na temat sztuk walki, oraz przemyśleń natury duchowej i etycznej.

Postawił sobie za zadanie stworzenie sztuki defensywnej. Uniknięcie walki i rozwiązanie konfliktu w sposób pokojowy, był dla niego rozwiązaniem idealnym. Ciągle podkreślał, że jego sposób walki jest sztuką pokoju. W tym stylu próżno szukać ciosów i chwytów atakujących, są tylko obronne, a siła atakującego zostaje skierowana przeciwko agresorowi.

Fascynujący jest wewnętrzny rozwój, dyscyplina, prawdziwe zrozumienie i świadome otworzenie się na przeciwnika.

Mistrz aikido miewał wizje podobne do wizji świętych, swoisty rodzaj oświecenia. Mówił swoim uczniom- "Zrozumiałem, że jestem Wszechświatem. Dostrzegłem prawdziwą naturę rzeczy. Droga wojownika oznacza manifestowanie boskiej miłości."

Morihei potrafił przewidzieć ruch przeciwnika. Potrafił znaleźć szczelinę od momentu powstania decyzji o ruchu, do momentu jego wykonania i bezbłędnie zareagować na sam zamiar.

Znana jest anegdota, kiedy to do Ueshiby przyjechał oficer marynarki, mistrz kendo, żeby się z nim zmierzyć. Niestety spocony i zasapany poniósł wielką porażkę, gdyż nie mógł ( drewnianym mieczem) wyprowadzić ani jednego skutecznego ciosu. Mistrz tak skutecznie unikał trafień.

„Aikido należy do wszystkich” to zdanie wypowiedział Ueshiba na łożu śmierci. Prawo do pokoju jest prawem każdego.

Podziwiam młodych ludzi uczących się tej filozofii...

Hatchepsut

Hatchepsut to imię bardziej kojarzy się ze świątynią nieopodal Doliny Królów niż z samą postacią, której imię nosi ta świątynia.
Nie była pierwszym faraonem -kobietą, ale była najpotężniejszym faraonem- kobietą i jednym z najbardziej udanych władców w dziejach starożytnego Egiptu.

Była władcą Górnego i Dolnego Egiptu. Tron i władza nie była jej odgórnym przeznaczeniem.

Z początku była tylko żoną Totmesa II, faraona, a jednocześnie jego przyrodnią siostrą. Spełniała wszystkie obowiązki królowej i żony króla.

Szybka śmierć męża i wczesny wiek następcy tronu ( Totmesa III) spowodowały, że to właśnie ona zasiadła na tronie jako prawowity władca Egiptu, uznana przez kapłanów aż do swojej śmierci. Panowała 22 lata.

Nie wzbudziło to w męskim następcy tronu pozytywnych uczuć. Totmes III zdążył dorosnąć i zdecydowanie upominał się o władzę, której ta nie chciała mu oddać.

Panowianie Hatchepsut było spokojne, skupione głównie na gospodarczym wzmacnianiu kraju, handlu zagranicznym, umacnianiu infrastruktury, odbudowie zniszczonych świątyń i pomników ( np. w Karnaku), budowie nowych świątyń( Deir El Bihar).

Po jej śmierci, syn Totmes III prowadził zupełnie inną politykę, która ukierunkowała się głównie na podbojach i wojnach. On a potem i wnuk dbali o to, aby wizerunki Hatchepsut były niszczone a jej postać zapomniana. Taka była cena, jaką musiała zapłacić kobieta- faraon za zdeptanie męskich ambicji i realizację swoich marzeń.

Czy było warto? Historia odpowiedziała tak.

Hatchepsut

Hatchepsut to imię bardziej kojarzy się ze świątynią nieopodal Doliny Królów niż z samą postacią, której imię nosi ta świątynia.
Nie była pierwszym faraonem -kobietą, ale była najpotężniejszym faraonem- kobietą i jednym z najbardziej udanych władców w dziejach starożytnego Egiptu.

Była władcą Górnego i Dolnego Egiptu. Tron i władza nie była jej odgórnym przeznaczeniem.

Z początku była tylko żoną Totmesa II, faraona, a jednocześnie jego przyrodnią siostrą. Spełniała wszystkie obowiązki królowej i żony króla.

Szybka śmierć męża i wczesny wiek następcy tronu ( Totmesa III) spowodowały, że to właśnie ona zasiadła na tronie jako prawowity władca Egiptu, uznana przez kapłanów aż do swojej śmierci. Panowała 22 lata.

Nie wzbudziło to w męskim następcy tronu pozytywnych uczuć. Totmes III zdążył dorosnąć i zdecydowanie upominał się o władzę, której ta nie chciała mu oddać.

Panowianie Hatchepsut było spokojne, skupione głównie na gospodarczym wzmacnianiu kraju, handlu zagranicznym, umacnianiu infrastruktury, odbudowie zniszczonych świątyń i pomników ( np. w Karnaku), budowie nowych świątyń( Deir El Bihar).

Po jej śmierci, syn Totmes III prowadził zupełnie inną politykę, która ukierunkowała się głównie na podbojach i wojnach. On a potem i wnuk dbali o to, aby wizerunki Hatchepsut były niszczone a jej postać zapomniana. Taka była cena, jaką musiała zapłacić kobieta- faraon za zdeptanie męskich ambicji i realizację swoich marzeń.

Czy było warto? Historia odpowiedziała tak.

Heluśka

Przed wojną Heluśka wywróżyła sobie z kajetów koleżanek, że do ślubu pojedzie tramwajem, a suknię będzie miała w kolorze czerwonym. Długo dziewczynki śmiały się z takiej wróżby. Aż do wybuchu II wojny światowej, kiedy zapomniały o wszelkich zabawach i radościach…

Heluśka została zesłana na roboty do zakładu Hasag w Lipsku, gdzie pracowała przy walcowaniu blachy. Przeżyła tam ciężkie chwile strachu, samotności i ubóstwa. Ciężka praca trwale wpłynęła na jej stan zdrowia i stan psychiczny.

Była to fabryka produkująca broń i amunicję, dlatego też alianci często robili naloty na zakład.

Kiedy alianci robili naloty, wszyscy więźniowie byli wypuszczani z budynków, aby mogli się gdzieś ukryć.

Gdzie? Nikogo to nie obchodziło.

Heluśka wraz z koleżanką i zaprzyjaźnionym kolegą biegli zawsze w jedno miejsce. Do pobliskiej kapliczki Matki Boskiej. Myśleli, że tam będą bezpieczni. Rzeczywiście, za każdym razem powracali cali i zdrowi.

Tylko raz, jeden i ostatni, nie zdążyli dobiec, musieli ukryć się gdzie indziej.

Bali się, że tym razem dosięgną ich bomby, które sypały się z nieba jak grad. Ale i tym razem, zdołali się uchronić.

Gdy po nalocie, poszli podziękować Matce Boskiej za szczęśliwe uratowanie, kapliczki już tam nie było. Był tylko wielki lej po bombie…

Tak dzięki Matce Boskiej, moja Heluśka przetrwała wojnę i żyła 82 lata.

Była moją kochaną przyjaciółką i choć była starsza ode mnie ponad pół wieku, doskonale się rozumiałyśmy. Bardzo mi jej brakuje. Pomimo swoich 82 lat, miała świeży umysł, lotny dowcip i umiała zawsze znaleźć wspólny język z młodymi.

P.S. A do ślubu, faktycznie, pojechała tramwajem i w czerwonej sukience i to jeszcze pożyczonej. Zaraz po wojnie, jeszcze w Lipsku.

Heluśka

Przed wojną Heluśka wywróżyła sobie z kajetów koleżanek, że do ślubu pojedzie tramwajem, a suknię będzie miała w kolorze czerwonym. Długo dziewczynki śmiały się z takiej wróżby. Aż do wybuchu II wojny światowej, kiedy zapomniały o wszelkich zabawach i radościach…

Heluśka została zesłana na roboty do zakładu Hasag w Lipsku, gdzie pracowała przy walcowaniu blachy. Przeżyła tam ciężkie chwile strachu, samotności i ubóstwa. Ciężka praca trwale wpłynęła na jej stan zdrowia i stan psychiczny.

Była to fabryka produkująca broń i amunicję, dlatego też alianci często robili naloty na zakład.

Kiedy alianci robili naloty, wszyscy więźniowie byli wypuszczani z budynków, aby mogli się gdzieś ukryć.

Gdzie? Nikogo to nie obchodziło.

Heluśka wraz z koleżanką i zaprzyjaźnionym kolegą biegli zawsze w jedno miejsce. Do pobliskiej kapliczki Matki Boskiej. Myśleli, że tam będą bezpieczni. Rzeczywiście, za każdym razem powracali cali i zdrowi.

Tylko raz, jeden i ostatni, nie zdążyli dobiec, musieli ukryć się gdzie indziej.

Bali się, że tym razem dosięgną ich bomby, które sypały się z nieba jak grad. Ale i tym razem, zdołali się uchronić.

Gdy po nalocie, poszli podziękować Matce Boskiej za szczęśliwe uratowanie, kapliczki już tam nie było. Był tylko wielki lej po bombie…

Tak dzięki Matce Boskiej, moja Heluśka przetrwała wojnę i żyła 82 lata.

Była moją kochaną przyjaciółką i choć była starsza ode mnie ponad pół wieku, doskonale się rozumiałyśmy. Bardzo mi jej brakuje. Pomimo swoich 82 lat, miała świeży umysł, lotny dowcip i umiała zawsze znaleźć wspólny język z młodymi.

P.S. A do ślubu, faktycznie, pojechała tramwajem i w czerwonej sukience i to jeszcze pożyczonej. Zaraz po wojnie, jeszcze w Lipsku.