Zielone ręce

Młoda Polska to okres wspaniałego rozkwitu. To czas wspaniałych, eleganckich mężczyzn w dobrze skrojonych garniturach, kapeluszach. To czas cudnych kobiecych galanterii.
W latach trzydziestych lubiano się podobać szykiem i wytwornością.

W tą atmosferę wpisywał się również mój szanowny dziadek. Szalenie przystojny i elegancki mężczyzna. Potomek ziemian, lecz żyjący skromnie z pracy swoich rąk. Maniery i dobre wychowani, jak i zamiłowanie do elegancji pozostały.

Nie zrezygnował z nich nawet wtedy, kiedy nastała wojna i trzeba było kryć się przed Niemcami. Nawet wtedy, kiedy przyszli go aresztować, nie zrezygnował z misterium wiązania krawata. Przez to, nie zdążył uciec i zapakowano go w garniturze, pod krawatem do bydlęcego wagonu.

Lecz, to nie był jego czas. Z transportu zwalniano wszystkich wykwalifikowanych pracowników zakładów zbrojeniowych. Był ślusarzem. Puszczono go dzięki zdolnym rękom. W tym trudnym wojennym czasie było to prawdziwe szczęście. Tym większe, że musiał się troszczyć o żonę i dwójkę maleńkich dzieci.

Wojna przeszła. Czasy stał się bardziej spokojne, lecz zupełnie inne. Zręczne ręce, zaradne, wciąż pracowały, wiązały krawat co dnia z tęsknotą i melancholią.
W jego rękach kryła się jeszcze jedna tajemnica, odwieczny i wrodzony „głód ziemi”.

Jego mały ogródeczek przy skromnym mieszkanku stał się dla niego całym światem. Czarował ten kawałek ziemi przez wiele lat, a ona rodziła mu wdzięcznie to co jej nakazał. Każda grządka miała swoje przeznaczenie i kolejność obsadzania i wysiewu. Był dumny ze swoich plonów, bo wszystko rosło jak zaczarowane. Chętnie siadywał na specjalnej ławeczce i przyglądał się swojemu kawałkowi ziemi. Miał go zawsze na oku. W nim odbywały się spotkania. Przyjmował rodzinę i zdyscyplinowanych, nauczonych chodzić ścieżkami gości.

Z okna wygrażał wnukom wyciągającym z ziemi zbyt chude marchewki, robiących zupy błotno-agrestowe, kopiącym dziury na grządkach, huśtającym się na furtce i obrywającym zawiasy. Oczywiście to były tylko dobroduszne „fuki” i mamrotania. Zaraz potem obierał dzieciakom najbardziej soczyste ogórki, prosto z gruntu, albo zakładał huśtawkę pod krzakiem białego bzu.
Po jego śmierci bajeczny ogródeczek umarł razem z nim.

„Choroba zielonych rąk” jest genetyczna. Ma ją mama –zamiłowany działkowiec. Mam i ja. A ponieważ świat tylko pozornie się rozszerza, bo dla zwykłego człowieka, z racji coraz większej liczby ludzkości, kurczy się, to moje rośliny bujnie i cudnie rosną, ale tylko w doniczkach. Pozostaje tylko niespełniony „głód ziemi”, który odbija się gdzieś we mnie genetycznym echem i nie daje spokoju.
Bo jak cudownie jest wsadzić ręce w wilgotną ziemię, poczuć jej zapach, energię i ciągłą chęć wzbudzania życia.