Asnyk

Wczoraj rozmawiałam z Asnykiem. Dziwne, prawda?
A przecież mieliśmy się niczemu nie dziwić!

Oczywiście, że nie rozmawiałam. Czytałam tylko jego poezję, w której na nowo widziałam myśli, które uznałam za swoje.
Odpowiedział mi składnie i pięknie na to co we mnie tli się od dawna, a przez zwykłą ubogość literacką, tak pięknie wypowiedzieć nie umiem.

Pytają się niektórzy:
- Po co to piszesz? Kogo mogą obchodzić zdjęcia w sepii? -Dlaczego wciąż odkurzam. Czemu nie dam spać spokojnie zasłużonym ludziom, ciągłe przywołując ich z zaświatów.


Mogę nawet wydawać się śmieszna, pisząc na nowo, w licealnym tonie, prawdy, które ważne są tylko do matury.
I trudno, będę śmieszna.

Moim marzeniem, paradoksalnie, jest, byśmy wyszli z cienia dawnych „dziejów”, a tylko wzmocnieni kręgosłupem dawnej świetności, zaczęli zmieniać stosunek do nas samych, bo jaki mamy, to każdy wie.

DO MŁODYCH
Szukajcie prawdy jasnego płomienia-
Szukajcie nowych, nie odkrytych dróg:
Za każdym krokiem w tajniki stworzenia
Coraz się dusza ludzka rozprzestrzenia
I większym staje się Bóg!

Choć otrząśniecie kwiaty barwnych mitów,
Choć rozproszycie legendowy mrok,
Choć mgłę urojeń zedrzecie z błękitów,
Ludziom niebiańskich nie zabraknie zachwytów,
Lecz dalej sięgnie ich wzrok.

Każda epoka ma swoje własne cele
I zapomina o wczorajszych snach;
Nieście więc wiedzy pochodnię na czele
I nowy udział bierzcie w wieków dziele,
Przyszłości podnoście gmach!

Ale nie depczcie przeszłości ołtarzy,
Choć macie sami doskonalsze wznieść;
Na nich się jeszcze święty ogień żarzy,
I wy winniście im cześć!

Ze światem, który w ciemność już zachodzi
Wraz z całą tęczą idealnych snów,
Prawdziwa mądrość niechaj was pogodzi,
I wasze gwiazdy, o zdobywcy młodzi,
W ciemnościach pogasną znów!

[1880]